Απλά, με την ελπίδα να σας...προβληματίσω!

Αφορμή για τη συγγραφή του παρακάτω άρθρου είναι, όχι μια απλή παρατήρηση που θέλω να κοινοποιήσω ή ένα πρόβλημα που θέλω να καταθέσω. Τουλάχιστον δεν είναι αυτό το μέλημα μου. Ίσως όμως να υπενθυμίσω σε κάποιους την πραγματικότητα που θέλουν να αποφεύγουν,αυτή που δεν εμπεριέχεται στον κόσμο τους. Για την ακρίβεια,είναι ένας άλλος κόσμος,ένας μειονοτικός που πληρώνει με κάθε λεπτό της ζωής του...την διαφορετικότητα του. Ομοφυλόφιλοι,αμφιφυλόφιλοι(gay,λεσβίες,trans,queer) όπως και αν τους αποκαλέσετε,σε εμένα ακούγεται το ίδιο. Ρατσισμός.

Στο θέμα μας,κτήριο νομικής ώρα 6.00μμ.Αρχιζουν να φτάνουν οι πρώτοι,τα μέλη,οι διοργανωτές της εκδήλωσης,οι συγγενείς τους. Ρίχνω μια ματιά γύρω μου.

Gay,by,trans,queer ;

Όχι.

Άνθρωποι χαμογελαστοί,περήφανοι,εκδηλωτικοί.

Ανάμεσα τους,εκκεντρικές παρουσίες. Η διαφορετικότητα μέσα στην διαφορετικότητα. Νέοι άνθρωποι,ανοιχτοί,φιλικοί. Έτσι απλά. Ααα! Νατες και οι μαμάδες. Ευτυχισμένες. Η γονεϊκή αγάπη υπερκερνά τα πάντα. Προκαταλήψεις, στερεότυπα, κοινωνικό ρατσισμό. Ίσως και τον ίδιο τους τον εαυτό. Αποκλειστικά για τα παιδιά τους. Αναρωτιέμαι,είναι αυτές περήφανες για τα παιδιά τους...ή τα παιδιά για τις μαμάδες τους; Γι αυτό, δεν θα παραλείψουν να τις ευχαριστήσουν που ήταν εκεί και που “πριν ένα χρόνο άκουσαν για το colour youth και τώρα το βλέπουν να γίνεται πραγματικότητα”

(μας λέει η Έλενα...)

Η ώρα που όλοι περίμεναν,έφτασε. Επιτέλους, η εσωτερική νομιμοποίηση ενός οργανισμού,ενός σωματείου αφιερωμένου στην διεκδίκηση και διασφάλιση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Η νομιμοποίηση όμως,δεν βρίσκεται μόνο στα χαρτιά αλλά στην ίδια τους την ύπαρξη. Μα...Από πότε η ύπαρξη ενός ανθρώπου είναι παράνομη και χρήζει νομιμοποίησης; Όσο φάσκοντα και αντιφάσκοντα και αν είναι αυτά που γράφω τόσο και η σκέψη της κοινωνίας γίνεται πιο δηκτική,φανατισμένη,ρατσιστική σε ένα μέρος της. Η κοινωνία σε ρόλο στρουθοκάμηλου. Κινητήρια δύναμη και ενωτικό στοιχείο απέναντι στο διαφορετικό,μη αναμενόμενο,στον “κίνδυνο”...ο φόβος. Φοβόμαστε να αποδεχτούμε κάτι που υφίσταται.

Μήπως ως άτομα να ξανασκεφτούμε και ως κοινωνία να αναθεωρήσουμε; Η ισότητα ξεκινά από μέσα μας,από το μόνο άθικτο “πράγμα” πάνω μας. Τη σκέψη μας. Όσο δεδομένη και και αν θεωρείται εμείς χρειάζεται να την αντικρίσουμε στην εφαρμογή της...